Vandaag herdenk ik het overlijden van mijn broertje
Hij stierf op 2,5 jaar leeftijd aan een longontsteking als gevolg van de behandeling tegen kinderleukemie.
Een kleine engel.
Toen hij stierf huilde iedereen op de afdeling.
De chemo, de ruggenprikken, altijd was hij lief en bleef glimlachen.
Een kleine held.
Ik was net 4 jaar.
Mijn laatste herinnering, hij en ik, ruzie om een speelgoedje.
In een reflex greep ik naar zijn haar, oen ik naar beneden keek, zaten mijn handen vol met haar.
Ik mocht geen afscheid nemen.
Ik mocht niet naar de begrafenis
Het was de eerste week dat ik naar de basisschool ging.
Mijn ouders waren gebroken.
De engelenvleugels doormidden gehakt van verdriet en ik.
Ik snapte er niets van.
Waar was mijn alles mijn broertje.
Hij en ik waren symbiose.
Vandaag was het 50 jaar geleden dat hij deze aarde verliet voor een andere plek.
Jarenlang heb ik moeite gehad om te worden wie ik ben.
Waarom moest hij gaan en niet ik.
Wat had ik fout gedaan en had ik anders kunnen doen.
Had ik iets fout gedaan dat hij nooit meer terugkwam?
Mijn ouders hebben jaren geworsteld met het verdriet.
Door het verdriet werden ze beiden heel ziek.
Ze zijn er nooit overheen gekomen.
En ik.
Het heeft vele jaren geduurd voordat ik doorhad dat ik ook bestaansrecht heb, dat ik mag zijn.
Dat ik mag leven, dat het niet mijn schuld was, dat ik niet minder was omdat ik hem niet was.
Vandaag een halve eeuw geleden stortte ook mijn wereld in.
Maar nu 50 jaar later heb ik er eindelijk vrede mee.
En Fransje dank je wel dat ik jou grote zus mocht zijn.
