Operation Popeye – Het geheime weermanipulatie programma tijdens de Vietnam oorlog

Het is jammer dat het postkantoor niet zo efficiënt is als de weerdienst,” zegt Doc Brown in de film Back to the Future van 1989: deel II, verwijzend naar het feit dat het weer door de overheid kan worden gemanipuleerd. Maar was die toekomstvisie echt zo futuristisch?

Het beheersen van het weer klinkt alsof het het exclusieve domein van science fiction zou moeten zijn. Maar manipulatie van de wolken heeft een enigszins verrassende geschiedenis in de echte wereld. In feite had het Amerikaanse leger een geheim, het  weercontroleprogramma tijdens de Vietnam-oorlog.

Van maart 1967 tot juli 1972 besteedde het Amerikaanse leger meer dan $ 3 miljoen per jaar aan een geheime operatie in Zuidoost-Azië. Het doel was om het moessonseizoen te verlengen en de Ho Chi Minh Trail te overstromen, het systeem van bevoorradingsroutes die door vijandelijke jagers in Vietnam worden gebruikt.

De Amerikanen hoopten aardverschuivingen te veroorzaken, rivierovergangen weg te wassen en gewoon de beweging van Noord-Vietnamese troepen te verstoren. Het was de eerste poging op grote schaal om het weer voor militaire doeleinden te manipuleren. En het is nog steeds onduidelijk hoe goed het eigenlijk werkte

Het programma ging onder vele namen. Het werd op verschillende momenten Operation Popeye, Operation Motorpool en Operation Intermediary-Compatriot genoemd. Naar verluidt moest de naam zo vaak worden gewijzigd vanwege mensen zonder de juiste veiligheidsmachtigingen die de naam leerden kennen.

Hoe je het ook wilt noemen, de doelen waren ambitieus. Een macht waarvan men vroeger dacht dat die alleen in handen was van je godheid naar keuze, was nu een wapen dat door de mens moest worden gebruikt. En op een vreemde manier zagen sommige Amerikaanse troepen het als een smakelijkere manier om te vechten door bewegingen te verstoren in plaats van te bombarderen. “Maak modder, geen oorlog”, was de onofficiële naam van de piloten van de luchtmacht die de missies uitvoerden.

Het project werkte door wolken boven landen als Laos en Vietnam te zaaien met zilverjodide. Er werden ongeveer 2.000 runs uitgevoerd gedurende de vijf jaar van het programma.

Cloud seeding was verre van nieuw in de late jaren zestig. Er waren uitgebreide experimenten door GE en het Amerikaanse leger na de Tweede Wereldoorlog. En ARPA werkte in de vroege jaren 60 met geavanceerde computers om te zien hoe het weer in de strijd zou kunnen worden gebruikt. Maar Operatie Popeye was het eerste bekende succesvolle gebruik van weerbesturingstechnologie in gevechten.

James Rodger Fleming, auteur van het boek Fixing the Sky: The Checkered History of Weather and Climate Control legt uit dat het onduidelijk is hoe “succesvol” het programma was, vanuit een tactisch perspectief. Fleming komt aan de kant van “heel weinig” in vergelijking met minder conservatieve historici. Maar als er iets is waar iedereen het over eens kan zijn, is het dat het programma het voor het leger moeilijk maakte om in de toekomst met dergelijke tactieken te experimenteren:

Hoewel sommigen beweerden dat operatie Popeye jaarlijks 1 tot 7 centimeter extra regenval veroorzaakte langs de Ho Chi Minh-route, werden er geen wetenschappelijke gegevens verzameld om de claim te verifiëren. Generaal Westmoreland dacht dat er “geen merkbare toename” was in de regen van het project. Zelfs als de cloud seeding in Vietnam een ​​paar tactische overwinningen had opgeleverd (niet), resulteerde het extreme geheim rond de operatie en de daaropvolgende ontkenningen en blokkering van het Congres door het leger in een belangrijke strategische nederlaag voor militaire weersaanpassing.

De hele operatie werd natuurlijk bezorgd door het publiek toen het woord Operatie Popeye begon te lekken. Sommige mensen gaan nu zo ver dat ze de operatie de “Watergate of weather warfare” noemen. Nixon-overheidsfunctionarissen ontkenden aanvankelijk het bestaan ​​van het programma toen het voor het eerst lekte in 1971. Columnist Jack Anderson bij de Washington Post had het verhaal in maart 1971 verbroken.

Ontkenningen van de Nixon-administratie waren onvermurwbaar en ondubbelzinnig. Nixons minister van Defensie, Melvin Laird, getuigde op een hoorzitting van de Senaat op 18 april 1972 dat “we nooit betrokken zijn geweest bij dat soort activiteiten boven Noord-Vietnam.” Dat was een kale leugen.

In juli 1972 had de New York Times hun eigen verhaal over het programma gepubliceerd met nieuwe details die het publiek in paniek brachten. Operatie Popeye had zelfs een korte cameo-verschijning in de Pentagon Papers. Nieuwsorganisaties begonnen een beter beeld te schetsen van wat het Amerikaanse leger aan het doen was. Slechts enkele dagen nadat het verhaal van de New York Times was uitgebroken, werd operatie Popeye stilgelegd.

Onder publieke druk van mensen die nerveus waren over het Amerikaanse leger dat God speelde, haastten beide Congreshuizen zich in 1974 om wetgeving aan te nemen om weersbeheersing te verbieden voor gevechtsdoeleinden. Tegen 1974 was een VN-verdrag in de maak, maar toen het in 1978 werd ondertekend, was het vrijwel nutteloos. Het verbood landen om milieuaanpassingen te gebruiken in oorlog, maar had zoveel mazen die ze net zo goed niet hadden geprobeerd.

Novak Gizmodo

https://paleofuture.gizmodo.com/the-secret-weather-manipulation-program-of-the-vietnam-1689249533