Niemand die het weet. Niemand die het zou begrijpen. Hoe zouden ze dat kunnen, wanneer ze niet voelen wat ik voel. Ik wil het uitschreeuwen maar er komt geen klank.
Mijn hart bonst bijna uit mijn borstkas en mijn temperatuur stijgt. De druk ik mijn hoofd stijgt ook.
Het is een gevecht dat ik maar al te goed ken daar het reeds van mijn kindertijd bij me is en zich met perioden sterker doet voelen en uitdrukking geeft. – met stijgende frequentie over de laatste paar jaar.
Alles stoort en irriteert me dan. Op zo’n momenten wil ik nog meer gerust gelaten worden dan anders, want de kleinste vonk kan leiden tot een ontploffing.
En hoe meer ik mij verdiept in de reden van zijn, het doel van dit leven, des te minder ik het begrijp of de zin ervan zie. En in momenten als deze zou ik er liefs niet meer zijn.
Het is een plek waar niemand hulp kan bieden, waar geen hulp gewenst of aanvaard wordt, enkel ikzelf kan en moet die strijd voeren.
Komt er een dag dat ik de strijdbijl niet meer opneem, is het enkel een uitstel van executie ? Ik ken actief leven , passief leven en overleven.
Ik, Asperger
