In 2012 werd deze muurschildering in Oost-Londen verwijderd na een klacht over anti-semitisme. Zes bankiers – twee van hen zijn Joodse bankiers Rothschild en Warburg – zitten aan een Monopoly-bord dat op de rug van gewone mensen steunt.
Jeremy Corbyn kreeg een korte rustpauze na zijn onverwachte succes in de Britse algemene verkiezingen van vorig jaar, toen hij nipt de meerderheid van de uitgebrachte stemmen miste. De parlementsfractie van Labour is terug, vastbesloten om hem neer te halen. En ook nu weer worden ze daarbij gesteund door de massamedia in volledige oorlogstenue.
Sovjetspion
Vorige week nog werd Corbyn weggezet als Sovjetspion. Hij werd ervan beschuldigd in de jaren tachtig contact te hebben gehad met een Tsjechoslowaakse dubbelspion.
Dat werd over alle voorpagina’s breed uitgesmeerd. Toen er niets van waar bleek te zijn – fake news dus – werd het verhaal weerlegd op de achterpagina’s.
De beschuldiging volgde op de uitspraak van Corbyn dat het nog te vroeg is om Moskou de schuld te geven van de aanslag op Sergei Skripal.
Maar goed, nu zou Corbyn weer een antisemiet zijn. Nieuwe rel kan Labour zuur opbreken, luidt een omineuze waarschuwing in De Standaard.
Reële bedreiging
Het komt er op neer dat de Blairites in de parlementaire fractie opnieuw hun geliefkoosde spel in gang zetten. De sociale agenda van Corbyn en zijn verwerping van de neoconservatieve agressie-oorlogen gemaskeerd als ‘humanitaire interventies’ – die de brandkasten van de militair-industriële elites van het westen vullen – zijn een reële bedreiging voor zij die onze maatschappijen beheersen vanuit de coulissen.
Het mes dat de achterbakse Blairites ditmaal kiezen, is een muurschilderij dat in 2012 van een muur werd verwijderd in het oosten van Londen. In die periode, voor hij voorzitter van Labour werd, drukte Corbyn op Facebook zijn steun uit voor kunstenaar Kalen Ockerman, bekend als Mear One. Corbyn had becommentarieerd dat een gelijkaardige anti-kapitalistische muurschildering van de linkse Mexicaanse kunstenaar Diego Rivera op gelijkaardige manier was verwijderd van een muur in het Rockefeller Centre in New York in 1934.
De controverse over de steun van Corbyn voor deze muurschildering (in Londen) flakkerde voor het eerst op eind 2015, toen de Jewish Chronicle zijn Facebook-post opdiste. Twee dingen waren toen opvallend anders dan de berichtgeving nu.
Eerst en vooral bleek niemand buiten de Jewish Chronicle in de zaak geïnteresseerd te zijn. Hun ‘scoop’ werd niet opgevolgd door de rest van de media. Wat nu zogezegd een groot schandaal is, een dat vragen oproept over de geschiktheid van Corbyn om leider van Labour te zijn, was een non-issue twee jaar geleden, toen het voor het eerst bekend werd.
Ten tweede was zelf de Jewish Chronicle, die gewoonlijk toch klaar staat om het minste teken van anti-semitisme aan te klagen, toen in 2015 niet echt overtuigd dat de muurschildering anti-semitisch was. Het tijdschrift suggereerde alleen dat de muurschildering ‘anti-semitische ondertonen’ zou kunnen hebben – en wees zelfs de critici van Corbyn aan als auteurs van deze bewering.
In plaats van te beweren, zoals de volledige mainstream media nu doen, dat de muurschildering een meute Joodse bankiers voorstelde, beschreef de Jewish Chronicle de uitbeelding als “een groep zakenmensen en bankiers die rond een Monopoly-achtig bord geld zitten te tellen”. In contrast daarmee liet de Guardian elke normale conventie van berichtgeving vallen in zijn artikel over dit nieuws, door als feit voor te stellen in plaats van als commentaar dat de muurschildering “duidelijk anti-semitisch” was.
Niet dat er ook maar iemand naar hem luistert, maar kunstenaar Kalen Ockerman zelf heeft verklaard dat de groep personen in zijn muurschildering bestaat uit historische figuren die nauw verbonden zijn met de bankwereld. Zijn muurschildering ging over “klasse en privilege” en de voorgestelde figuren waren zowel “Joodse als witte Angelsaksen”.
Het feit dat hij (op zijn schilderij) zowel beroemde bankiers als de Rothschilds (Joods) als de Rockefellers (niet Joods) afbeeldde weerlegt eerder de uiting van anti-semitisme. Zij waren simpelweg de meest prominente bankiersdynastieën die de meeste mensen,bij naam kunnen noemen. Deze dynastieën worden zo nauw vereenzelvigd met kapitalisme als maar mogelijk is.
Er kan zeker worden geargumenteerd over de verantwoordelijkheid van kunstenaars – zelfs straatartiesten – om voorzichtig te zijn met hun visuele presentaties. De boodschap van Ockerman was echter noch subtiel noch genuanceerd. Wat hij toonde was klassenoorlog, de oorlog die de kapitalisten elke dag voeren op de rug van zwakken en armen. Als de boodschap van Ockerman al opruiend is, dan is dat nog altijd minder dan de realiteit van hoe onze maatschappijen zijn gebouwd op de ruggen en het lijden van de meerderheid.
Corbyn heeft zich gebogen naar zijn critici – een mengelmoes van de Blairites in zijn partij en de cheerleaders van Israël – en heeft zich verontschuldigd voor zijn steun aan Ockerman, net zoals hij bakzeil heeft gehaald telkens wanneer de anti-semitisme-kaart tegen hem werd uitgespeeld.
Dat kan verstandige of veilige politiek lijken volgens zijn adviseurs. Maar deze critici zien slechts twee mogelijke uitkomsten als aanvaardbaar. Ofwel wordt hij weggepest uit het leiderschap van de partij, ofwel wordt hij geïntimideerd tot het verdunnen van zijn politiek platform tot irrelevantie – zodat hij op zijn beurt een gecompromitteerde politicus wordt die danst naar de pijpen van de één procent.
De haaien die rond hem cirkelen zullen de geur van zijn bloederige verwondingen niet negeren. Die gaan hen tot een razende vraatzucht aanzetten.Hoe moeilijk het ook is wanneer de elites hem zo overduidelijk willen vernietigen, moet Corbyn nu zijn kracht herwinnen en op zijn standpunt blijven.
Dewereldmorgen.be
The sharks circling around Corbyn scent blood van Jonathan Cook verscheen op 26 maart 2018 en werd vertaald door Lode Vanoost.
.
