En toen was het stil

Deze week werden velen van ons opgeschikt door dit nieuws.
“Het aantal jongeren in Nederland tussen de 10 en 20 jaar dat besluit om te stoppen met leven is verdubbeld”.

Wat betekent dat?
Er zijn jonge mensen, misschien in jouw omgeving die het leven zo pijnlijk vinden dat ze liever sterven dan nog 1 dag erin te leven.

Ik moest terugdenken aan mijn eigen jonge jaren.
Het was een moeilijke periode en ook ik heb op een bepaald moment sterk de gedachte en wens gehad om eruit te stappen.

Maar wilde ik echt stoppen met dit leven?
Nee,ik wilde vooral van de pijn af die bepaalde ervaringen met zich mee hadden gebracht.
Ik was moe en kapot van trauma’s die je als jongere niet wil maken.

Jarenlang heb ik gedacht, wat als ik er gewoon uitstap?
1 keer was de pijn zo erg dat ik geprobeerd heb om mijn polsen door te snijden.
Als een soort engelen van God stond de politie voor mijn deur.
Er was overlast van de buren of ik er ook last van had.

Tot op de dag van vandaag heb ik nog littekens.
Misschien dat jij ze niet ziet maar ze zijn er wel.

Jarenlang heb ik mij afgevraagd.
Is de dood een oplossing?

Ik had geluk en werd jong moeder.
De zorg voor mijn zoon is mijn redding geweest.

Toen ik het bericht deze week las, huilde mijn hart.
Voor alle kinderen, familie en vrienden.

De dood is nooit de oplossing.
Iemand zien,
Naar iemand luisteren,
Er even zijn,

Dat kan het verschil maken.

Dagelijks plegen in Nederland  5 mensen zelfmoord omdat ze denken dat het leven hun niet meer wil.
Dat ze het niet waard zijn, dat ze geen recht hebben op geluk, de pijn niet meer kunnen dragen.

Misschien ben jij het die dit leest of iemand die je kent.
Weet dat ieder mens van waarde is, en het recht heeft om waardig te sterven.

Hoe groot de pijn ook is.
Misschien kan het morgen anders zijn.
En zo niet?
Praat met iemand, luister naar iemand.

En wie weet.

Wij hebben met elkaar nog heel veel werk te doen.

In liefde Patricia