Het wonder van éénheid voltrekt zich altijd onverwacht en brengt ons langs alle overtuigingen van wat goed, of slecht is, heen. Als tijd verdwijnt, dan ontstaat in een stil ‘moment’ van eeuwigheid; alles en niets tegelijkertijd.Zoiets dan,ongeveer: ik mocht even een ‘kijkje’ nemen, toen de neuroloog mijn vriendin vertelde dat ik nooit meer wakker èn een kasplantje was geworden, maar uitleggen wat ik daar vond, gaat verder dan woorden.
Als tijd niet meer betrokken is in onze ervaring, dan valt alle oordeel over wat goed, of slecht is weg. Angst, of
verdriet, ontstaan weer op hetzelfde moment dat de tijd verschijnt, samen met alle emoties die je kan voelen.
Alle ervaringen zijn tijdservaringen. Ervaringen kunnen alleen maar ontstaan zolang er een tijd is waarop we
onze angst, of hoop kunnen projecteren.
Als die tijd wegvalt; dan is er niets meer om op te projecteren. Onze tijd is een lineaire projectie, vol met verlangens en angsten, die een toekomst met jouw ervaringen zal creëren.
Voorbeeld: Wanneer je het projectiescherm in de bioscoop weghaalt: vallen alle beelden en ervaringen weg.
Alles wat er gebeurt in die film, gaat dan aan ons voorbij als onzichtbaar licht, zonder iets dat reflecteert.
De film wordt pas zichtbaar door de reflectie van het projectiescherm en als je dat weghaalt, blijft alleen de
projector. Ons leven is een projectiescherm, waar tijd ontstaat en het bewustzijn, onze bron, is de projector.
De projector was er al voor het begin en het einde van de film en of het projectiescherm nu opgerold, of
uitgerold is, maakt niets uit voor de projector, alleen maar voor het wel, of niet zichtbaar zijn van de film.
Jouw weerstand, of aanvaarding van de projectie, verandert niets aan de film, het beïnvloedt wel jouw ervaring
van de film en geeft die film voor jou betekenis. De projector projecteert, maar er is altijd een scherm, of
ontvanger, of persoonlijkheid voor nodig, om de projectie te laten ontstaan. Zonder reflectie ontstaat er
helemaal niets! Geen mooi of lelijk, geen goed, of slecht en ook geen verdriet of vreugde daarover.
Ons persoontje reflecteert alleen de film, maar heeft ook de neiging er gelijk een mening over te hebben. Pas
als je begrijpt dat alles reflectie is, laat je jezelf niet meer meeslepen door alle (angst)projecties van jouw ego.
Alle emoties, alle plots en alle ‘cliffhangers’; je weet gewoon dat alles komt en alles gaat, ook zonder jouw
mening over wat er geprojecteerd wordt.
Wat je dan leeft is ontdaan van alle projecties van je ego over goed en kwaad.
Dan observeer je de film, zonder er iets van te verwachten, of verlangen.
Eén deel van het totale bewustzijn projecteert en het andere deel reflecteert en creëren samen ervaringen.
Als een van de twee zou ontbreken, konden er geen ervaring bestaan. De verwachtingspatronen, die ons ego
op de film projecteert, maken het moeilijk.
Peter Sattva
