Ik kreeg Noah toen ik 25 jaar was. Met drie maanden kreeg ze haar eerste prik en ze werd direct ziek. Ze had een week lang hoge koorts en kreeg erge darmkrampjes en huilde en huilde… Na de tweede prik gebeurde hetzelfde en belde ik naar de GG&GD, daar zeiden ze dat dat erbij hoorde. Maar de klachten werden erger, ze spuugde veel, kwam onder de bulten (netelroos) te zitten en kreeg een allergie voor citrusvruchten. Met deze klachten ging ik naar de dokter en die zei: ja dat krijgen kinderen.
Niemand, ook ik niet, legde het verband met vaccinaties
Met negen maanden kreeg ze haar derde prik en kreeg op de plek van het prikken een hele harde, dikke bult die een half jaar bleef zitten. Daarop heb ik weer de GG&GD gebeld maar ik was in hun ogen natuurlijk een overspannen moeder en het zou wel weggaan. Maar ik vond het toch vreemd, dat hoort toch niet, een kind met zo’n dikke bult in haar beentje.
Toen Noah anderhalf was kwam onze tweede dochter Tirza. Die hebben we ook laten vaccineren, er werd niet over nagedacht. Je doet het gewoon en stelt er geen vragen bij. Toen Tirza 6 maanden was werd ik zwanger van de jongste die een handicap heeft (Osteogenesis imperfecta, oftewel breekbare botten). Met 29 weken zwangerschap bleek dat er iets niet in orde was, ze wisten alleen niet wat.
Ze zeiden dat de baby ofwel in de baarmoeder zou komen te overlijden óf tijdens de geboorte óf direct na de geboorte. Yael werd drie weken over tijd geboren en bleef leven. Die periode in de zwangerschap was voor ons echt een hel. Mijn man en ik moesten een week overnachten in het ziekenhuis om te kijken of Yael wel echt zou overleven en om te kijken of we het kindje niet zouden afstoten door haar handicap.
Na die week in het ziekenhuis stond de BMR prik voor Tirza ingepland die toen 14 maanden was. We gingen op vrijdag prikken en op zaterdag gingen we voor het eerst met het hele gezin naar buiten om boodschappen te halen. Tirza was wel wat warm maar ik was niet direct gealarmeerd, we hadden niets in huis na die week ziekenhuis dus we moesten wel boodschappen doen.
Toen ik de auto thuis parkeerde en bij het uitstappen achterom keek zag ik dat Tirza helemaal blauw was, schuim op haar mond had en haar ogen wegdraaide. In een reflex heb ik haar uit de auto getrokken, in de sneeuw en vrieskou op de motorkap van de auto gelegd en haar kleren uitgetrokken terwijl mijn man 112 belde. Wat ik me nog herinner is dat ik in de ambulance naar het ziekenhuis enorm gegild heb:
“God hoe kan dit, mag ik mijn derde kind houden, ondanks dat we haar begrafenis al hebben geregeld, moet ik de middelste inleveren? Werkt het zo?!”
Wat er volgde was een hele nacht in het ziekenhuis, opblijven met een hummel die niet bijkwam. De artsen wisten niet wat het was en toen ik zei: “gisteren heeft ze de BMR prik gehad” reageerden ze heel fel dat het daar niets mee te maken kon hebben. De artsen zeiden: “We zien niets in haar bloed, ze is bewusteloos en we krijgen haar niet bij, we hebben geen idee wat er aan de hand is maar het komt wel vaker voor dat kinderen koortsstuipen krijgen”. We moesten het maar gewoon afwachten.
De volgende dag werd ze wakker en leek er niets aan de hand. Eenmaal thuis kwam ik er heel snel achter dat Tirza bepaalde dingen niet meer kon die ze daarvoor wel kon. Ze kon al lopen maar daarna niet meer. Ze kon al woordjes die ze daarna niet meer kende. Ik zag dat ze in haar hoofd wist dat ze kon lopen maar bij het staan zakte ze in elkaar. Het was net alsof haar motoriek niet meer wist hoe, ik zag haar frustratie. Ook haar vrolijkheid was weg. We hadden wel contact met haar maar de onbezonnenheid was weg. Pas na een half jaar kwam ze weer op het niveau dat ze had voor de BMR vaccinatie.
En nog steeds wil je de artsen geloven dat het niets met de vaccinaties te maken heeft.
Tirza ontwikkelde zich als een dromerig kind. Mijn moeder zei dat ik dat ook als kind had en we begonnen er grapjes over te maken. “Hey Tirza waar ben je nu weer geweest op vakantie?” als ze weer eens zo dromerig keek. Maar met die dromerige blikken begon ze ook te vallen. Dan had een open wenkbrauw, dan weer een open lip of ze kwam niet meer bij bewustzijn.
Toen Tirza vier jaar was zat ze op een hekje en kreeg weer zo’n dromerige blik en viel op Yael die net onder haar zat en die meteen twee ribben brak door haar broosheid. Bij de dokter bleek dat Tirza epilepsie had en dat haar dromerigheid ‘absences’ waren.
In juni 2002 kregen we een oproep om onze kinderen te laten vaccineren tegen hersenvliesontsteking (meningokokken C). Er was een uitbraak en omdat dit buiten het Rijksvaccinatieschema viel werd er en masse in een sporthal gevaccineerd. De GG&GD durfde het niet aan om onze jongste dochter te vaccineren vanwege haar breekbaarheid, dus Yael kreeg haar vaccinaties in het ziekenhuis van de kinderarts. Alle drie kregen ze het vaccin en daarna werd mijn oudste dochter onverklaarbaar dik en had erge buikpijn.
Ze was 6 toen ze rare aanvallen kreeg in haar slaap, alsof ze stikte. Een week voor haar 7e verjaardag vonden we haar volledig bewusteloos in bed, helemaal blauw, nauwelijks ademend en is ze met gillende sirenes naar het ziekenhuis gebracht. De dokter dacht aan epilepsie, onze middelste had dat immers ook. Driekwart jaar lang hebben mijn man en ik om de beurt naast haar gezeten om te waken. Daarnaast heeft ze met een alarm onder haar kussen geslapen omdat, als ze een aanval voelde aankomen, ons op die manier wakker kon maken. Met een nachtcamera op haar gericht als ze sliep zijn we die jaren doorgekomen.
Twee jaar lang hebben we onrustig geslapen maar de aanvallen bleven, ondanks haar medicatie voor epilepsie. Toen ben ik gaan opletten wanneer die aanvallen kwamen en het bleek dat iedere keer als we chinees hadden gehaald dat het raak was. In die tijd was ik bezig met een opleiding voor alternatief therapeut en had ik me geschoold in het werken met de biosensor waardoor ik er zelf achter kwam dat Noah allergisch was voor soja, sesam, citrus en ei en dat ze van lactose en gluten buikpijn kreeg.
Ik zette haar op dieet en binnen een maand was ze 15 kilo afgevallen. De link met vaccinaties werd voor mij in die tijd ook duidelijk. Noah’s immuunsysteem was zo verslechterd door de vaccinaties waardoor ze die voedselallergieën kreeg. Na het dieet ging het beter met haar en hebben we haar energetisch laten ontstoren. Door de verergeringsreactie, welke ze op die behandeling kreeg, bleek overduidelijk dat de verstikking episodes een gevolg waren van de vaccinaties. Afgelopen zomer is Noah gediagnosticeerd met diabetes type 1. Dat is natuurlijk ook een immuunsysteem-falen. Ik ben er van overtuigd dat het te maken heeft met vaccineren.
Hoe zijn jullie voorgelicht over vaccinaties?
Niet. Totaal niet. Je krijgt een brief met een oproep en dan ga je.
Wat vind je van het burgerinitiatief om bijsluiters verplicht te stellen?
Fantastisch, ik lees de bijsluiters wel, maar ja ik ben zo’n moeder die ook iedere dag de etiketten leest met wat er in ons eten zit. Ik las ook de brieven die ik kreeg van het RIVM, maar daarin staat alleen dat ze een beetje koorts kunnen krijgen en dat wil je graag geloven. Ik vind dat het vanuit de regering een verplichting moet zijn, of het nou wel of niet gelezen wordt. Er zit toch ook bij ieder medicijn van de apotheek een bijsluiter? Waarom dan niet bij vaccins? Aan het feit dat ze de bijsluiter niet geven zit al een luchtje. Er moeten overal keurmerken voor zijn, behalve voor vaccinaties.
Wat zou je tegen ouders willen zeggen die nu hun zoektocht beginnen?
Mijn gevoel zou willen schreeuwen: NIET DOEN NIET DOEN NIET DOEN!, maar ik besef dat het aanmatigend is als ik dat doe. Mijn verstand zegt: informeer jezelf, er is genoeg informatie op internet te vinden, er zijn genoeg boeken, de informatie is volop aanwezig. Als ik hoor dat er in mij omgeving weer een kindje een prik krijgt hou ik me in en hoop dat het goed afloopt. Maar mijn man en ik kijken elkaar dan wel even veelbetekenend aan
Avital Elbaz is werkzaam in haar praktijk voor Systemisch Opstellingenwerk en Complementaire Therapieën
Dit interview was voor de vaccinatieraad.
wat goed dat je dit deelt maar wat een hel zullen jullie doorheen gegaan zijn. Sterkte. Ook dat artsen niet erkennen dat het door de vaccinatie komt. Dat lijkt me opboksen tegen een muur en zo frustrerend!
Wat een aangrijpende brief. Ik ben zelf al 35 jaar verpleegkundige en heb mij de afgelopen jaren verdiept in alle facetten van vaccinaties. Mijn conclusie is dat het voornamelijk een verdien model is van de farmaceutische industrie en niets met “ gezondheids zorg” te maken heeft. Het tast het immuunsysteem aan . Een kind wordt gezond geboren met een perfect functionerend afweersysteem. De Nederlandse staat heeft een verdrag getekend om de vaccinatie graad op te voeren. Vandaar dat er bij iedere mini mazelen uitbraak zo’n heisa wordt gemaakt en er wordt nagedacht over “verplichting” . Ik zeg daarom mensen informeer u en denk goed na. Vraag op het CB naar informed consent en de bijsluiter.