We weten al lang dat sonar verwoestende effecten heeft op het leven in zee, maar hoe het tot ziekte en dood leidt was tot nu toe een mysterie.
In nieuw onderzoek gepubliceerd in de Proceedings van de Royal Society B, ontdekten ze dat het geluid dat door sonar wordt uitgezonden zo intens is dat zeezoogdieren honderden kilometers zullen zwemmen, diep in de afgrond duiken of zelfs zelf stranden om te vluchten voor de geluiden die letterlijk ondraaglijk voor hen zijn.
Spitssnuit dolfijnen zijn met name een van de zeezoogdieren die vaak worden aangetroffen als gevolg van sonaronderzoek. Vóór de jaren zestig waren de strandingen van spitse walvissen uiterst zeldzaam. Maar toen de jaren 60 eenmaal rond waren, begon de marine met mid-frequency active sonar (MFAS) om onderzeeërs te detecteren.
Vanaf de jaren 60 werden walvissen die zich in de buurt van het strand wasten een veel voorkomend verschijnsel. Het onlangs gepubliceerde document is een samenvatting van wat er tijdens een bijeenkomst in 2017 van experts op het gebied van de walvisexpeditie op de Canarische Eilanden werd besproken.
Het onthulde dat sonar de spitssnuit dolfijnen zo veel verwondt dat de zeezoogdieren dat stikstofbellen in hun bloed terechtkomen, vergelijkbaar wat het met duikers doet bij decompressieziekte. De stikstof kan bloedingen en schade aan de vitale organen van walvissen veroorzaken.
De grote vraag die naar voren werd gebracht, was hoe een dier dat in de oceaan leeft en is aangepast om urenlang in diep water te duiken decompressieziekte kan krijgen?
De sonar is zo krachtig dat de dieren te snel diep duiken en de ziekte veroorzaken.
“In de aanwezigheid van sonar worden ze gestrest en zwemmen ze krachtig weg van de geluidsbron, waardoor hun duikpatroon verandert”, vertelde Yara Bernaldo de Quiros
De stressreactie, met andere woorden, heft de duikreactie op, waardoor de dieren stikstof ophopen.
‘Het is net een adrenalineschot’
De conclusies zijn afkomstig uit autopsies van dode walvissen, hoewel een handjevol dieren werd gedood door andere bedreigingen die door mensen werden toegebracht, zoals botsingen met schepen of verstrikking in visnetten, evenals ziekten.
De auteurs merken op dat om het effect van sonar op spitssnuitwalvissen te verminderen, we het gebruik ervan moeten verbieden in gebieden waar ze worden gevonden. Een moratorium op het gebruik van MFAS rond de Canarische eilanden in 2004 laat zien hoe goed dit werkt, sindsdien zijn er geen atypische strandingen meer gezien.
De onderzoekers dringen aan op andere landen waar sonar wordt ingezet, zoals de VS, Griekenland, Italië en Japan, om dit voorbeeld te volgen.
Bron: Sea Voice News
https://royalsocietypublishing.org/doi/pdf/10.1098/rspb.2018.2533
