Hallo allemaal,
Graag wil ik mij voorstellen aan jullie. Ik ben Marieke en ik ben 36 jaar oud. Ik heb een heel liefdevol gezin. Ik heb 2 kinderen en een lieve man. Ik voel mij eindelijk compleet en zo heb ik mij niet altijd gevoeld. Ik ben geadopteerd toen ik 3 maanden oud was. Ik acht de kans zeer klein dat de gegevens in mijn adoptiepapieren kloppen. Ik kom uit Indonesië en mijn biologische moeder zou uit Tegal komen.
Mijn hele leven had ik mijn adoptiedossier als enige houvast. Dit is een dossier waarin mijn verhaal staat. Alle informatie van begin tot eind staat erin, inclusief om welke reden ik ben afgestaan en informatie over mijn biologische moeder waaronder zelfs haar identiteitsnummer. Mocht ik haar dus willen zoeken, dan had ik altijd het vertrouwen dat ik haar zou kunnen vinden met behulp van deze gegevens.
Deze gedachtes zijn en waren natuurlijk niet realistisch en de werkelijkheid is anders, maar ja wat moet je anders? Als je altijd maar op zoek bent naar je roots en naar wie je bent. Helaas ben ik nog nooit terug gegaan naar Indonesië. Ik was er nog niet klaar voor. Had angst om de pijn te voelen. Ik heb altijd al mijn emoties onderdrukt en ben op de automatische piloot gaan leven. Ik liep keer op keer vast in mijn leven.
Toen ik zelf kinderen kreeg op mijn 27e stortte mijn wereld beetje bij beetje in. Ik kreeg paniekaanvallen, uitputtingsverschijnselen, angst om onder de mensen te komen en ik was dwangmatig. Dit was heel zwaar. Na hele intensieve therapie is gebleken dat ik hechting en persoonlijkheidsproblematiek cluster b en c heb. Nou, dacht ik, “daar ben ik mooi klaar mee’.
Afgelopen jaar nam ik contact op met de Stichting Mijn Roots. Ik was er klaar voor en voelde mij emotioneel stabiel. Ik had de motivatie en de wilskracht om op zoek te gaan naar mijn biologische moeder. Ik was er zoveel mee bezig afgelopen tijd en aangezien illegale adoptie nu veel in de media is, wou ik ook weten wat mijn achtergrondverhaal is.
Afgelopen augustus zette ik dan ook uit eigen initiatief een oproepje op de Facebook-pagina ‘mencari orang tua kandung’. Dat is een pagina die de Stichting Mijn Roots ook beheert en is bedoeld voor mensen uit Indonesië of geadopteerden die hun dierbaren zoeken. Ze kunnen daar een oproepje plaatsen.
Nadat ik mijn oproep had geplaatst reageerde al na 10 minuten een vrijwilligster die samenwerkt met de Stichting Mijn Roots in Indonesië. En wat bleek, zij was ook voor een andere geadopteerde uit Nederland op zoek naar zijn biologische moeder en zou het nou net zo zijn dat het om dezelfde persoon ging als die van mij. Ik stond perplex! Alsof de wereld even stilstond. Er ging van alles door mijn hoofd. Had ik nou een broer? En gaat het wel echt om dezelfde vrouw als die in mijn dossier staat? Hoe kan dit???
Ik heb met de vrijwilligster afgesproken dat ik mijn adoptiedossier naar haar toe zou mailen en dat zij de volgende dag contact met mij zou opnemen. En ja, de volgende dag belde zij mij. Mijn dossier en die van de andere geadopteerde bleken identiek met elkaar overeen te komen.
Dezelfde moeder genaamd Wilem. Wij komen uit hetzelfde kindertehuis genaamd Stichting Mulia. Ook dezelfde getuigen. En wat bleek, deze getuigen stonden bekend in 1980 tot 1983 omdat zij zich bezighielden met illegale adoptie. Eén getuige is ook opgepakt destijds en heeft haar straf uitgezeten. Ook het kindertehuis ofwel ontmoetingsplek voor adoptieouders is in 1985 opgeheven en failliet gegaan wegens illegale adoptie. Maar de vraag die in mij opkwam was, ’Is hij dan mijn broer?’.
Ik ben geboren op 9 augustus 1982 en hij in september 1982. Dus dat klopte dan al niet. Maar hoe kon het dan zijn dat wij wel dezelfde gegevens over onze moeder hebben? De enige oplossing om duidelijkheid te krijgen was door een DNA-test aan te gaan met z’n drieën. Hij, ik en Wilem. Dat hebben wij dan ook uiteindelijk gedaan. Geen match was de uitslag.
Een vrijwilliger genaamd Polly heeft ook een tweede bezoekje gedaan bij Wilem in Jakarta. Wilem vertelde dat zij destijds een tussenpersoon was in samenwerking met die twee getuigen. Zij zorgde tijdelijk voor de baby’s die dan binnenkwamen, waarschijnlijk in ruil voor geld. Aangezien Wilem analfabeet is en de verklaringen op de adoptiepapieren niet kon nalezen, hebben zij daar gebruik van gemaakt en aangegeven in onze adoptiepapieren dat zij de biologische moeder is. Wel had ze een klein vermoeden dat zij misschien wel een vrouw kende die destijds een meisje had afgestaan. En dat dat eventueel mijn moeder zou kunnen zijn.
Inmiddels was het voor mij echt duidelijk: ‘ik ben illegaal geadopteerd’. Mijn hele houvast en dat kleine stukje identiteit dat in mijn adoptiedossier stond viel opeens weg. Ik stond met lege handen. Wat kan ik nu nog doen? Ik voelde machteloosheid en boosheid. Maar ik liet het hier niet bij zitten.
Ik voelde een nog grotere drijfveer om door te gaan. Ik nam zo af en toe contact op met mijn contactpersoon uit Indonesië en vroeg aan haar wat ik kon doen om ze ergens mee te helpen. Zij vertelde mij dat zij nu bezig zijn met een project om zoveel mogelijk moeders die hun kindje daar zijn kwijtgeraakt door (illegale) adoptie op te roepen om een DNA-test te doen. Ook wilden ze geadopteerden uit Nederland oproepen om een DNA-test te doen om te kijken of daar matches uit voortkomen. Het is een pittig project wat veel tijd kost. Ze moeten DNA-databanken vinden die DNA-testen willen verstrekken, zodat wij daar gebruik van kunnen maken.
Iedereen heeft het recht om te weten waar je vandaan komt. Helaas is geld ook een probleem. Wij hopen gewoon dat wij zoveel mogelijk DNA-testen kunnen ontvangen voor de moeders daar in Indonesië en voor de geadopteerden. Wellicht dat we gebruik mogen maken van een mooie korting. Momenteel ben ik bezig om voor Stichting Mijn Roots een sponsor te vinden die mee wil helpen en wil ondersteunen. Op de site www.mijn-roots.com (externe link) vind je daar meer informatie over.
Hoe mooi zou het zijn als je als mens je geliefden terug kan vinden? En meer rust zal krijgen? Ik teken daarvoor. Ik probeer door mijn ervaringen te delen zoveel mogelijk mensen te bereiken en vanuit daar mijn dromen waar te maken. Ik wil dolgraag weten waar ik vandaan kom en op wie ik lijk. Hoe mooi zou het zijn als er een sponsor is die onze dromen kan verwezenlijken?
Marieke Nani Keizer
