De definitie van gezondheid

Ziels gezond – vragen door schrijfster Annemarie Postma – 2010

• Wat is uw definitie van gezondheid? Wat betekent écht gezond-zijn? Wanneer zíjn we gezond? En, is gezond-zijn wel hetzelfde als de afwezigheid van lichamelijke ongemakken en ziekte?

Gezondheid is wat mij betreft een oordeel over iemands lichamelijke en mentale situatie op een bepaald moment. Ik weet eigenlijk niet zo goed wat het woord betekent. Ik kan me geen voorstelling maken van ‘gezondheid’ en ik zou zeer verbaasd zijn als iemand anders dat wel blijkt te kunnen. In die zin kan ik wellicht via mijn volgend antwoord toch antwoord op de eerste vraag geven. Het zal je duidelijk worden wat ik bedoel: ‘écht gezond zijn’ betekent voor mij geen betekenis toekennen aan het woord gezondheid en de fysieke en mentale situatie gewoon nemen zoals hij is en daarnaar handelen. Je als het ware naadloos aanpassen aan waar lichaam en geest naar vragen, op wijzen, of genoeg van hebben. Begrijp je? ‘Echt gezond zijn betekent géén veroordeling van je fysieke en mentale situatie op welk moment dan ook, maar juist volledige acceptatie zodat je met je lichaam en geest kunt communiceren vanuit een dieper weten. Daardoor kun je lichaam en geest bedienen met wat ze behoeven. Gezondheid is daardoor niets anders dan een ‘staat van zijn’. Het is een voortdurende  wisselwerking tussen lichaam, geest, je bewust zijn, de aarde en andere zielen en hogere machten. In feite is dat alles niets anders dan ‘an atomic vibration’ die een chemie voortbrengt die voortdurend wijzigt. Een idee krijgen over hoe je die chemie kunt beïnvloeden of hoe je bepaalde chemische reacties die je wenst zelf tot stand kunt brengen. Door bijvoorbeeld te experimenteren met voeding, omgeving, ritme, communicatie en meditatie. Misschien is gezondheid wel niets anders dan zelfkennis. Met ziekte wel of niet heeft het mijns inziens niets te maken.

• Wat is werkelijke genezing / werkelijke ‘heelwording’ volgens u?

Werkelijke genezing is volledige acceptatie van wat nu en hier is en je overgeven aan de functie die jij op dat moment voor het geheel bent. Waar je ook bent, wie je ook bent en in wat voor staat je ook bent. Met andere woorden in het geval van ziekte de aanwezigheid ervan relateren aan jouw unieke functie voor deze aarde. Een vriend van me ging ooit aids wezen in Zuid Afrika bijstaan. Deze kinderen hadden zelf ook hiv en waren door familieleden verstoten. Er waren zelfs baby’s bij. Zelf was hij ook hiv geïnfecteerd en had hij in Nederland natuurlijk toegang tot hiv remmers. Hij voelde zich vreselijk schuldig want moest daar menig kind helpen sterven terwijl hij met dezelfde ziekte kon leven door medicijnen. Met één meisje had hij vanaf het begin een hele diepe connectie. Hij zei me op een dag: ‘ik kan dit niet meer, mijn soulmate is stervende, ik wil haar liever mijn medicijnen geven, dan is zij gered, ze is zoveel meer bijzonder dan ik, waarom mag zij niet leven en ik wel?’. Een nogal pittige gewetensvraag niet waar? In feite vertelde ik hem destijds ongemerkt al wat mijn definities van gezondheid en heelwording zijn. ‘vertel de kinderen die ziek zijn, en verstoten en misschien zelfs stervende dit: “Ik weet dat je heel erg ziek bent, en jij weet dat ook. Ook weet je dat je zult sterven en dat je familie je heeft achtergelaten. En dat je je verstoten voelt, misschien niet waardig en daarom denk je misschien dat je ziek bent. Maar laat ik je dit vertellen: ik hou van jou. En ik heb genoten van elk moment met jou. Je hebt me met wie je bent geraakt en mijn kijk op mensen en mezelf verdiept. Ik wil je bedanken! Voor je geboorte, voor je leven én voor je ziekte, anders hadden wij elkaar niet gekend en had je me het mooiste geschenk wat ik ooit kreeg, jouw hart, nooit kunnen geven. Ik beloof je dat ik na je dood aan je zal denken en dan zal glimlachen omdat ik weer voel wat jou bijzonder maakte. Dan voel ik dat je nog leeft en laat ik me door je inspireren en zal ik anderen over je vertellen. Je dood zal zo veel meer betekenisvol zijn dan je je kunt voorstellen.”

Werkelijke genezing ís heelwording. Het betekent de grenzen van je overgave opzoeken door via je emoties die grenzen te leren verkennen. Waar stuit je op verzet en waarom? Waarom veroordeel jij je lichaam of geest op dit moment? En is die veroordeling wel terecht, is een veroordeling van de huidige realiteit ooit terecht? Want is het zinnig? Daarom is werkelijke genezing wat mij betreft hetzelfde als overgave aan ziekte. Klinkt vreemd hè?! Maar alleen door je aan ziekte over te geven zul je de betekenis ervan kunnen onthullen voor jóú! En die betekenis, dat zullen de grenzen van je overgave zijn, je angsten, je trauma’s, je zelf ontkenning. Ziekte weerspiegelt dus een disharmonie maar wie heeft ooit gezegd dat we voortdurend perfect in harmonie moeten zijn? Wat een absurd streven! Genezing = heelwording en heelwording is je verzet opgeven en je verzoenen met de realiteit zodat alles wie en wat je bent en wie en wat je kent functie krijgt. Functie voor jouw eigen doel, een heilig doel, jouw levensdoel.

• Wat is werkelijke harmonie en balans?

Werkelijke harmonie heeft niets met een oordeel te maken en is dus nooit het gevolg van een vergelijking, een vergelijk. Vergelijkingen creëren verwarring maar vooral verdeeldheid. Klinkt niet echt harmonisch…Werkelijke harmonie is dus nies anders dan het ontbreken van een oordeel over wat de realiteit maar ook is, zodat er ruimte kan ontstaan voor overgave, waardoor ervaringen ontstaan en waar kennis en inzicht uit voortvloeien die weer leiden tot nieuwsgierigheid. Zo blijf je je doorontwikkelen op de weg naar het kernpunt van zelfkennis, je diepste innerlijk weten. En die ontwikkeling is nu wat ik gezond noem, wat ook verder je lichamelijke of mentale conditie op een bepaald moment tijdens die ontwikkelingstocht is. Maar je hebt daartoe wel een connectie met je levensdoel nodig. Anders kun je ervaringen niet duiden en betekenen ze niets anders dan de emoties van het moment. Een doel helpt om je over te geven aan het onbekende. Je weet immers waarvoor je het doet. Die motivatie kan helpen om je verzet los te laten.

Over balans moeten we het in feite niet hebben. Harmonie is geen synoniem van balans en we noemen ze in één adem zonder ze te specificeren. Wanneer we praten over leven praten we over harmonie, niet over balans. Alleen dode zaken zijn in balans. Levende zaken zijn altijd in disbalans. Disbalans zorgt voor energetische beweging (leven) en is dus een voorwaarde voor leven. We streven dus naar harmonie langs de weg van verzoening vanuit een functionele disbalans die zo lang duurt als we leven.

• Waarom vinden mensen het zo moeilijk om die harmonie in zichzelf en hun leven te vinden?

Omdat harmonie niets anders is dan je verzet tegen de huidige werkelijkheid opgeven. Wie je ook bent, waar je ook bent en wat je omstandigheden ook zijn. Deze werkelijkheid gaat altijd op. Maar verzet opgeven is loslaten. Je angsten in het gezicht kijken en doen wat je voelt dat je wilt doen. We weten allemaal dat dit niet gemakkelijk is omdat we bang zijn voor de pijn die vrijkomt met loslaten. Het loslaten ervan creëert nu juist de ruimte die je nodig hebt voor acceptatie en dus zingeving. Je kunt het heel goed zien aan gevangenen. Niemand wil ooit gevangen zitten, wat je ook gedaan hebt. Het leven in de gevangenis is zo’n pressure cooker dat je de realiteit met geen mogelijkheid kunt ontlopen.  Dus geven de meesten zich razendsnel over aan de nieuwe situatie en draaien anderen helemaal door. Het lukt wel, of het lukt niet. Weer speelt een doel een rol om tot zingeving te kunnen komen. Dat zag je mooi aan de Amerikaan die in december 2009 na 35 jaar onschuldig vast gezeten te hebben werd vrijgesproken op basis van DNA bewijs. Toen de rechter hem feliciteerde met zijn vrijspraak bedankte hij oprecht en glimlachte. Geen spoortje verbittering en boosheid op zijn gezicht. Ik denk dat de man zich zo alleen voelde met zijn onschuld dat hem niets anders te doen stond dan accepteren dat men daar dit leven niet meer achter zou komen en hij alleen met de waarheid zou sterven. Acceptatie vinden voor de ongerechtigheid die hem is aangedaan moet welhaast zijn enig overgebleven doel geweest zijn. Immers wat is het alternatief, een leven lang ‘gelijk’ hebben maar ongelijk krijgen? Dat is een lang bestaan van verzet en dus gaf hij zich over aan zijn nieuwe werkelijkheid. Niet uit fatalistische overwegingen, vergis je niet, loslaten en overgave aan de ‘harde’ realiteit is niet gemakkelijk. Hij liet los maar creëerde daarmee de ruimte om een leven in de gevangenis op te bouwen. In plaats van iedere dag de strijd aan te gaan met zijn werkelijkheid door bijvoorbeeld te denken dat hij daar niet hoort te zijn en dat het oneerlijk is en dat zijn leven er echt heel anders uit had moeten zien. Hij accepteerde dat alleen hij de waarheid zou weten en besloot dat genoeg te vinden om op verder te kunnen leven.

• Wat zou U tegen ze willen zeggen, wat kunt u ze adviseren om de harmonie in zichzelf te herstellen?
  
  Geef je over! Het kan nooit erger zijn dan je denkt, trust me. Je levenslang in verzet zitten is een pijnlijk en lijdzaam proces. Als je dat toch al lang deed waarom niet even iets anders proberen? De kans dat je andere resultaten krijgt dan pijn, teleurstelling en desillusie is zeer groot. Denk er maar eens over na! En bevalt het je niet kun je daarna toch gewoon weer in verzet gaan. Hoe dat moet weet je zelf al beter dan wie dan ook.  Maar wedden dat je niet meer wilt als je eenmaal de vrijheid, de ruimte en de connectie hebt gevoeld toen je je verzet losliet? Je zult jezelf steeds kortere perioden van verzet toestaan waardoor je steeds intiemer met overgave wordt. En daar word je nooit slechter van hahahahaha
• Waarom zijn zo vreselijk veel mensen op dit moment zó moe, onrustig en ontevreden?

Komt allemaal weer door innerlijk verzet. Er is niets zo energieverslindend als dat. Je zei het zelf al zo mooi: ‘het is een dam in de stroom van het leven plaatsen’. Waarom zou je het jouw eigen stroom bemoeilijken? Als je jezelf die dam ziet plaatsen wordt het je ineens duidelijk hoe stom je bezig bent. Ik vind het daarom zo’n mooie metafoor…ineens zie je jezelf een dam in je eigen rivier plaatsen terwijl je daar geen enkele goede reden voor hebt als je zonder veroordeling naar de situatie kijkt. In feite heb je alleen maar slechte excuses die met de realiteit niets te maken hebben. Met je angst voor de realiteit des te meer. De mens probeert al eeuwen lang de natuur te beheersen. We hebben er een zooitje van gemaakt. De natuur doet het al goed genoeg. We hadden ons beter met de natuur kunnen verbinden zodat we kunnen meebewegen en de natuur kunnen gebruiken in plaats van misbruiken, uit angst tekort te komen. Het is een idee fix dat er tekorten zijn. We doen de aarde tekort en creëren daarmee tekorten die van nature niet bestonden. Dit geldt ook voor onze eigen natuur, de relatie met onszelf en hoe we met die ‘natuur’ omgaan. We moeten leren ontspannen, loslaten,  bewust ademen, in het moment komen. We zijn altijd bezig, running from case to case. Ik word al moe terwijl ik het opschrijf, wat een leven! Wie zou er niet moe van worden? Het is tijd voor acceptatie, tijd voor ontspanning rust en bezinning, in alle opzichten en op alle niveau’s. Maar iedereen heeft haast, is bezig met sociale status, bang kwijt te raken wat er nu nog wél is, of voor wie nog niet alles heeft, bang om ‘de boot te missen’. Wat mij maar niet duidelijk wordt: welke boot?

• Wat is de spirituele betekenis van de klachten die veel mensen op dit moment hebben?

Aanpassing van onze stoffelijke vorm vanuit een drastische aanpassing in het bewustzijn. Er wordt nogal wat met ons gedaan op het moment. Onze lichamen moeten leren echt veel meer met chemie bezig te zijn en vooral cohesie. Chemie leren creëren en manipuleren. Ik heb het natuurlijk niet over buiten de natuur om gecreëerde chemie maar over de chemie die de samenwerking van lichaam geest en ziel voortbrengt. We moeten allemaal onze eigen wetenschappers worden en ‘chemie-verantwoording’ nemen voor onze eigen acties, gedachten en gevoelens en de chemische reacties die zich daaruit vervolgens manifesteren of materialiseren. De mens moet terug naar haar kern, ‘connecten’ met haar innerlijk weten. Playtime is over. We zijn uitgespeeld en moeten nu ook de verantwoordelijkheden oppakken die dit ‘feest’ hier op aarde met zich meebrengt. Die nieuwe weg zal zeker ook een feest blijken te zijn. Die van werkelijke vervulling vanuit erkenning van integriteit. Nooit loslaten dat je verbonden bent en nooit de integriteit van die verbondenheid onderschatten maar je er eerder over proberen te verbazen: de verbluffende precisie waarmee alles samenhangt. Wie zou hier op aarde geweest willen zijn en dat wonder hebben willen missen, alleen maar door op het geldsysteem gebaseerde en door het geldsysteem gecreëerde vooroordelen over de realiteit? Onzinnig toch, als je er goed over nadenkt.

• Wat is de spirituele (energetische) betekenis van ziekte/gezondheid-crisis?

Het heeft volgens mij helemaal geen diepere spirituele betekenis, het is gewoon de natuur. Het is uitgestelde verantwoording voor de realiteit. Maar dat doet de natuur gewoon, of we de ‘betekenis’ nu wel of niet oppakken, de escalatie die bij ontkenning volgt (denk aan burnout, de financiële crisis of global warming), wordt óók gewoon veroorzaakt door de onverbiddelijke wet van oorzaak en gevolg. Ik noem dit ook in mijn boek ‘business as unusual’, een spirituele kijk op de hedendaagse macro en micro crises. In dit boek wil ik aangeven dat onder andere de hedendaagse financiële crisis niet de oorzaak is van heel wat van onze huidige malaise, maar dat die crisis het gevolg is van een veel grotere crisis: een diep spirituele crisis. In hoofdstuk 3 over integriteit vind je de volgende passage:

“In dit hoofdstuk wil ik het over maatschappelijk verantwoord ondernemen hebben. Want als we verder willen komen, uit de impasse van vandaag willen komen, gaat dat ons natuurlijk niet lukken door oplossingen te verzinnen die hun wortels hebben in hetzelfde gedachtegoed van waaruit onze huidige problemen zijn ontstaan.  Dat destructieve gedachtegoed dat voor onze huidige problemen heeft gezorgd kenmerkt zich vooral door fragmentarisch denken: denken in ‘mijn’ en ‘dijn’. Slechts naar korte termijn gevolgen van beslissingen kijken en vanaf dat resultaat weer een nieuwe koers bedenken naar het volgend korte termijn resultaat. Bedenk je dat korte termijn beslissingen over het algemeen worden gekenmerkt door een gebrek aan zicht op de lange termijn, en een gebrek aan vertrouwen in de toekomt en wat ik noem ‘de goede afloop der dingen’.

Beslissingen nemen

Ik heb het hier trouwens niet alleen over ondernemers, bestuursleden en managers maar juist vooral over elk individu. Elk plan, project of bedrijfs- of bestuursactiviteit is uiteindelijk terug te voeren tot één enkel individueel moment van één enkele beslisser. Wat beweegt die beslisser? Vertrouwen of juist een gebrek daaraan. Als we geen vertrouwen in de toekomst hebben willen we graag korte termijn keuzes maken. Want die zijn het gemakkelijkst en voor de korte termijn werken ze, en dan kun je tenminste weer even verder. Je schuift zo een probleem vaak voor je uit. Een verzameling vooruitgeschoven problemen staat garant voor een moment van crisis. Vaak hebben deze korte termijn keuzes dus destructieve gevolgen. Korte termijn beslissingen sluiten immers een hele hoop factoren die in de realiteit wel degelijk bestaan gewoon uit. ‘die reële factoren zijn voor later zorg’. Denk aan ‘mijn rijkdom nu’, tegen de prijs van de tekorten van een ander en een zwaar vervuilde aarde in de toekomst. Of ‘mijn baan of veel geld nu, tegenover mijn gezondheid later’. Het gekke is dat we als uitkomst van deze destructieve keuzes wel degelijk constructieve resultaten wensen, hopen en zelfs verwachten! Niemand die nu rust nodig heeft en toch doorwerkt, uit angst voor ontslag of wat dan ook,  beoogt ook daadwerkelijk als later gevolg ernstige ziekten op te lopen die het gevolg zijn van langdurige innerlijke stress en ontkenning van signalen van het lichaam. Om keuzes nu te bezielen, ze van een lange termijnvisie te voorzien, is spiritualiteit van belang. Bij spiritualiteit is het uitgangspunt dat alles met elkaar verbonden is in een gesloten systeem. Die verbondenheid wordt bepaald door integriteit: de onverbiddelijke construerende logica achter de wet van oorzaak en gevolg.”]

Wanneer je dit heel direct relateert aan gezondheid dan kom je tot de conclusie dat ook hier een spirituele houding essentieel is voor het optimaal gebruik maken van jouw eigen fysieke en mentale mogelijkheden. Acceptatie van het gegeven dat alles verbonden is en klopt precies zoals het hier en nu is, is dan onontbeerlijk. Een dieper inzicht in de logische  en onvermijdelijke rol van spiritualiteit in je gezondheid is daarom belangrijk. Ik noem daarom verder in dit hoofdstuk over integriteit:

Kun je met spiritualiteit je ernstig zieke kind genezen?

[“Onder spiritualiteit versta ik het erkennen van het belang van integriteit. En daarmee de verbondenheid van alles met alles vastgelegd in een onverbiddelijke constructie(en vastgelegd door een onverbiddelijke constructeur). Zoals planeten met elkaar verbonden zijn – kijk naar de voor ons ideale verhouding aarde, maan en zon – zo zijn ook wij mensen met elkaar, onze omgeving én “tijd” verbonden. En dus ook via bedrijven overheden, scholen, families, gezinnen en alle andere maatschappelijke verbanden die je kunt bedenken. Ergens weten we dit allemaal wel denk ik, alleen het erkennen ervan lijkt ons zo zinloos. Immers, wat moet je met die informatie? Kun je er je rekeningen van betalen, je ernstig zieke kind genezen, een huis kopen, er een promotie mee scoren? Het antwoord daarop zal je verbazen, het is namelijk wel degelijk ‘ja, dat kan allemaal!’. En daarom moeten we er dus wat mee. Natuurlijk kan je niet eigenhandig je zieke kind genezen. Maar je kunt de ziekte functie geven en jezelf, je gezin en je kind leren omgaan met soms het onvermijdelijke. Elk leven heeft zin, ook dat van een ernstig ziek kind! Deze ruimere kijk op een pijnlijke realiteit kan misschien niet de ziekte zelf genezen maar wel de emotionele blokkades die bij zowel ouders als kind aanwezig kunnen zijn. Soms is genezing niets anders dan leren accepteren en aanvaarden, los van eventuele fysieke genezing. Hierdoor kunnen zelfs tijdens een ziekteproces of stervensproces fantastische ervaringen ontstaan voor zowel kind, ouders, broertjes en zusjes. Veel kinderen die bijvoorbeeld ernstig ziek zijn hebben schuldgevoelens naar hun ouders en andere gezinsleden. Alsof ziek zijn nog niet genoeg is ervaren ze er ook nog de beklemming van schuldgevoel bij. Hoe zou dat komen denk je?

• Waarom zijn mensen zo bang voor crisis, kunnen ze er zo moeilijk mee overweg?

Crisis confronteert ons met alles waar we zo bang voor zijn. Vooral onzekerheid. Sociale status is de laatste tijd belangrijk geweest als belangrijk beschermingsmiddel tegen afwijzing. We zijn zijn zo in de ban van onze afwijzingsfobie en bevestigingsverslaving dat alles daarvoor moet wijken en sociale status, potsierlijke spullen en uiterlijkheden de plaatsen van de Goden hebben ingenomen. We verafgoden nu spullen en status. Dat is nou pas echt potsierlijk. En ja, zodra die sociale status ons dreigt te worden afgenomen door bijvoorbeeld een crisis, dan zijn we massaal in paniek, depressief en lamgeslagen. We voelen ons gestraft, ‘maar we hebben niks gedaan’, denken we verontwaardigd. Wat mij betreft worden we niet gestraft maar juist verlost! Verlost van waanzin. Waanzin in ons denken en handelen, waanzin in onze communicatie. Als je alleen al kijkt naar hoe mensen met elkaar communiceren, dan schrik je je een ongeluk. We lijken zombies, niet meer betrokken bij onszelf, niet eens onze eigen lichamen, laat staan elkaar, onze omgeving en het universum, het rijk van de Goden. Eigenlijk hoeven we alleen maar even stil te staan en om ons heen te kijken om de waanzin die we gecreëerd hebben tot ons door te laten dringen. Kijk naar buiten, naar jezelf, naar je omgeving, je huis, je spullen, maar ook naar de buurt, de stad, het land, het landschap, overheden, je bedrijf, collega’s, je contacten… Is dit werkelijk wat je bedoelt? Ben je werkelijk gelukkig zo?

• Kunt u iets vertellen over de invloed van beperkende patronen en overtuigingen, het hebben van negatieve en destructieve gedachten en hoe deze ‘blokkades’ een stuwdam leggen in de stroom van onze levensenergie en dus onze gezondheid negatief beïnvloeden?

Het is heel simpel, het woord zegt het al ‘beperkende overtuigingen’. Ze beperken letterlijk je zicht op mogelijkheden juist op momenten dat je snakt naar ruimte en vooral oplossingen. Maar als je ziek bent zijn er vaak geen oplossingen en moet je gewoon accepteren wat er van moment tot moment gebeurt en dan steeds opnieuw bepalen. Je wordt gedwongen heel dicht bij de realiteit te blijven. En dat is ook belangrijk want ziekte is een functie van het lichaam. Een belangrijke signaalfunctie dat er een harmonie verstoort is. Dat er gekalibreerd moet worden, mar wel gerelateerd aan jouw eigen harmonie, en niet één of ander gemiddelde. Dat is er natuurlijk sowieso mis met de Nederlandse gezondheidszorg. Dat nulmeten per patiënt kan men niet. Nou, de ‘alternatieve’ geneeskunde, alhoewel ik liever spreek van traditionele geneeskunde, kan het al eeuwen! Maar goed dat is de functie van beperkende gedachten wanneer ziekte reeds eenmaal aan de oppervlakte kan worden waargenomen. De vraag is ook, of eigenlijk, hoe deze beperkende gedachten ziekte vooral veroorzaken. Dat is een nogal ingewikkeld antwoord. Het begint al met ademen. Hoe adem je? Vanuit je buik, diep, en vol vertrouwen? Of hoog, nerveus en bang voor wat gaat komen? Hoe adem je uit? Bevrijdend, of zuchtend en lijdend? Zonder adem leven we niet. Zuurstof is voeding. Denk daar eens over na! Ook wanneer je weer handelt in het bevorderen van luchtvervuiling door bijvoorbeeld vlees te eten. Sowieso vergiftigen we zelf ons meest basale voedsel. Ademen is het meest basale wat we doen en waar we ons lichaam, zenuwstelsel en dus ook ons brein mee voeden. Het bepaalt ook de mate waarin we connectie met ons diepste innerlijk weten kunnen leggen. Kun je je nu al een beetje voorstellen hoe de manier van ademen het functioneren van lichaam en geest met ziel beïnvloedt? Maar hoe je ademt wordt zonder dat je je het vaak beseft bepaald door je levenshouding en je overtuigingen. Heb je vertrouwen in het leven, in jezelf en je medemens? Of ben je wantrouwig en angstig of bitter, boos en teleurgesteld? Is je vertrouwen aangetast? Dan bepaalt dat dus in ieder geval al de wijze waarop je ademt en dus vervolgens weer het functioneren van lichaam, geest en ziel en de communicatie tussen deze elementen. Als we naar factoren gaan kijken die onze ‘gezondheid’ beïnvloeden dan komen beperkende gedachten en overtuigingen die we koesteren natuurlijk al snel aan bod. We zagen al hoe onze overtuigingen iets basaals als onze ademhaling kunnen beïnvloeden. Zo beïnvloeden ze in feite al onze keuzes. Wat we eten, wat we zeggen, wat we doen, met wie, waar, wanneer en waarom. Zoals Annemarie Postma zelf al in ‘Het Lichaam is Perfect’zei: ‘gedachten die we over ons zelf, ons lichaam en leven koesteren zijn ook voeding, ze zijn het eerste en meest basic voedsel voor het lichaam’. Iets dat in de gezondheidsleer en zorg nogal eens al te gemakkelijk over het hoofd wordt gezien. Vervolgens bepalen die beperkende overtuigingen wat je eet en drinkt en welke andere keuzes je maakt voor lichaam, geest en ziel. Voor je het weet zijn op basis van je beperkende overtuigingen patronen ontstaan die een basis vormen onder alle peilers van je bestaan. Zonder het je te beseffen heb je zelf een dam geplaatst in jouw eigen levensstroom door je schijnveilig te wanen binnen je patronen die de boze elementen uit de buitenwereld buiten houden, denk je. Patronen op basis van beperkende overtuigingen creëren een illusie van een beperkte werkelijkheid door bepaalde elementen erin niet toe te laten. Gek genoeg denken wij dat wij dit echt kunnen; spelen met de realiteit, zaken voor ons uitschuiven of ‘er nog wel eens op terug komen’. Het maakbare lichaam in de maakbare realiteit. Er kan maar één ding zijn dat ons zo gek maakt dat soort absurde ideeën aan te hangen: angst! Angst, creëert ontkenning en ontkenning maakt van zuurstof gif. Het maakt ons ook immuun voor de signalen van ons lichaam. Onze zelf gecreëerde natuur, die van ontkenning, neemt immers de overhand.

Het lichaam waarschuwt ons voor disharmonie op verschillende ‘geluidssterkten’. Reageren we niet, dan voert ons lichaam het volume op. De disharmonie representeert een disconnectie met de realiteit. De realiteit zelf is immers volledig in harmonie en zelfs disharmonie heeft in de realiteit dus een volkomen gepaste functie. Zodra ziekte luid en duidelijk de kop op steekt is er nood aan de man. Het lichaam dwingt met zorg naar de realiteit te kijken of het vreest niet te zullen overleven. Verwelkom ziekte daarom als dankbare boodschapper in je leven. Het doel ervan is geen herstel, slechts een her connectie met het leven, zelfs als de dood er op volgt!

• Wat beïnvloed onze algehele gezondheid het meest in negatieve zin?

Onze angst voor ons eigen lichaam. We zijn zo overgerationaliseerd geraakt dat we ons lichaam nauwelijks meer begrijpen en verstaan. Het wordt uitgehongerd om aan een belachelijk ideaalbeeld te voldoen, het wordt toegetakeld met plastische chirurgie, het wordt bestookt met slechte stoffen en negatieve gedachten die stress veroorzaken waardoor ons immuunsysteem verzwakt, het wordt afgebeuld in de gym, en en als toetje wordt het vaak niet alleen beschuldigd en afgekraakt maar ook nog eens volgepompt met gif als het niet doet wat we willen. Vind je dit niet waanzinnig belachelijk klinken? Toch is dit wel degelijk wat we doen. Allemaal uit angst voor ons lichaam. Die angst houdt ons op afstand en die vervreemding zorgt voor de wijze waarop we onze lichamen vermoorden met gif en ons zenuwstelsel overbelasten met stress. Vervreemding van onszelf en dus van ons lichaam zie ik echt als het grootste gevaar voor de westerse volksgezondheid van de toekomst. Tenzij we wakker worden en traditionele geneeskunde weer de basis voor gezondheid laten zijn in plaats van egotrippende slagers onze lichamen te laten terroriseren met hun door de farmaceutische industrie gesponsorde chemische rotzooi! We kunnen de artsen de schuld geven maar blijkbaar vinden wij het allemaal prima dat ze er zijn. Waarom? Angst, en deze arrogante egotrippers kennen geen angst voor het lichaam want zij staan daar namelijk boven. En dat stelt ons dan weer gerust met onze vervreemding. Gelukkig is er iemand die veel beter weet hoe ons eigen lichaam werkt, denken we al snel – onze innerlijke stem overstemmend-. Dat we die (huis)arts slechts 2 keer per jaar zien en dat de kans dat wij ons lijf dus veel beter kennen dan de arts 100% is, dringt nauwelijks ooit tot iemand door. Vervreemding dus, zie ik als grootste gevaar, de veel te ver doorgevoerde rationalisatie als oorzaak van die vervreemding. We moeten dus weer terug naar ons lijf, via onze ziel een gevoelsconnectie leggen. Da’s even wennen, maar we hebben geen keus. Spiritualiteit (integriteit) erkennen als basis voor al onze keuzes is de enige mogelijke weg van genezing. Let wel, genezing is niet beter worden, het is heel worden, ofwel erkennen, ‘functie geven aan’. Het is de connectie tussen lichaam, geest en ziel weer herstellen zodat de volledige realiteit weer kan worden waargenomen, zoals jouw systeem van ‘lichaam geest en ziel’ bedoeld is te doen. Of de uitkomst daarvan een ziektevrij lichaam is of bijvoorbeeld de dood, doet wat dat betreft universeel gezien natuurlijk niet terzake. Als je de uitnodiging om met je volledige zelf weer volledig deel te nemen aan de volledige realiteit maar niet mist en met beiden handen aangrijpt. Ik heb mensen gelukkiger zien sterven dan ik mensen heb zien leven die zogenaamd ‘alles’ hadden.

• Waarom, denkt u, is overgave aan- en acceptatie van situaties zo moeilijk voor mensen? Het gevecht (tegen ziekte) lijkt zoveel ‘makkelijker’ en voor velen zelfs aanlokkelijker en makkelijker dan acceptatie.

            Ziekte herinnert ons aan onze sterfelijkheid, dat we niet ons brein en/of ego zijn.

Omdat we hebben aangeleerd onszelf, ons lichaam en de realiteit als grootste vijand te zien is overgave aan ‘imperfectie’ – want zo zien wij de werkelijkheid –, het laatste dat we willen doen. Daarom doen we het ook zo weinig en daarom kunnen we niet loslaten, een vereiste voor overgave. Omdat we zelden  bewust kiezen te oefenen om met de perfectie van imperfectie om te gaan, raken we er niet in geoefend. We zijn bang voor alles dat laat zien dat imperfectie bestaat én leeft. We denken met perfectie perfect beschermd te zijn tegen … wat eigenlijk? Tegen angst? Ken je iemand die dat gelukt is? Tegen pijn misschien? Ken jij iemand die nog nooit pijn in zijn leven heeft gekend? Of de dood misschien? Volgens mij gaan we tot nu ook nog steeds allemaal gewoon dood. We worden gewoon oud, takelen gewoon af en gaan gewoon dood. Nou en? Dat is leven, dat doen mensen, dat doet dit organisme nu eenmaal. Hoe je dat leven, deze unieke ervaringsbeleving doorkomt bepaal je zelf. Angstig en verdoofd, of open en onverschrokken. Je bent er nu eenmaal toch, redeneer ik zelf altijd, wanneer ik merk dat angst mij parten gaat spelen bij de dingen die ik wel degelijk graag wil ervaren en ja daar hoort ook ziekte, tegenslag en wanhoop bij. Ook dat wil ik ervaren, hoort allemaal bij deze levens ‘trip’.

•  Hoe belangrijk is het om lichamelijk gezond te zijn?

Omdat ik nog steeds niet zo goed weet wat het woord betekent zou ik nu zeggen, totaal niet belangrijk. Je hebt de situatie te nemen zoals deze is en daar met wat je hebt het beste van te maken. Ziekte, trauma’s of ongelukken kunnen je koers wijzigen. Veel minder drastisch dan je denkt. Ineens keert de koers naar binnen. Maar je innerlijke kompas was al die tijd al aan het roer, je automatische piloot die je doel feilloos kent, je had het alleen niet in de gaten. Ziekte is één van die signalen dat je aan het stuur van je schip zit te trekken en het richting de rotsen koerst, terwijl de automatische piloot prima op koers lag. Wat is er gebeurt dat je niet meer ‘in sync’ bent met je innerlijke kompas? Grijp ziekte dus aan als uitnodiging om meer over je zelf – door het beter leren kennen van je lichaam –  te weten te komen. Heeft dat iets met gezond zijn te maken? Totaal niet volgens mij. Ik kan gezond zijn echt geen betekenis toekennen. Wat heb je aan een gezond lijf als in de cockpit een gefrustreerde, twijfelachtige of getraumatiseerde geest achter de stuurknuppel zit? Een lichaam op zich is niets. Stof, meer niet.

• Waarom zetten veel mensen het leven zo op de handrem?

Angst, onzekerheid, gebrek aan vertrouwen. Er wordt zoveel van ons verwacht, vinden we. We moeten op zoveel fronten perfectie vertonen. Dat houdt natuurlijk geen mens vol. En dus moet die handrem er wel op.  De waarheid is dat we natuurlijk geen flauw benul hebben van waar we mee bezig zijn. We zijn uit contact. Vervreemd van onszelf, van elkaar, van onze omgeving, van onze seksualiteit, van onze kinderen, van onze ouders, van God, het universum en onze aarde. Maar ik geloof ook dat we wakker zijn geworden de laatste paar jaar. We moesten wel. We worden gedwongen meer gevoel toe te laten. Met onze ratio’s en ego’s hebben we de toekomst van de aarde en de wereldbevolking voor grote problemen gesteld. We moeten uit een diepere bron putten voor oplossingen. We moeten via het ontkoppelen van de destructieve gedeelten van onze ego’s ruimte creëren voor verbondenheid, verantwoordelijkheid en saamhorigheid. We moeten veel beter voor onszelf, elkaar, de aarde en ons nageslacht leren zorgen. Da’s toch een prachtig doel om na te streven? Wat moet je nou in een hummer met een Cartier om je pols? Begrijp je? Waar gaat het over? Besteden we daar onze kostbare bronnen en heilige levensenergie aan?

• Wat is de relatie ziel – gezondheid?

Zielsgezond zijn is niets anders dan ‘er zijn’, naar mijn mening. De boodschappen van je ziel herkennen en serieus nemen. Ik geloof niet in een algemene objectieve beoordeling van iemand’s gezondheid. Het is een heel persoonlijke zaak waarin de ziel een belangrijke rol speelt. Je ziel is een boodschapper in ervaringen tussen het lichaam en het bewustzijn. De ziel communiceert via het gevoel. Vanuit je bewustzijn is op basis van je functie je DNA bepaald. Soms is ziekte, lichamelijke imperfectie of een handicap een middel van het bewustzijn om het doel zo effectief mogelijk te vervullen. Het ego kan dat helaas niet altijd begrijpen. We moeten het ego daarom trainen door een ruimdenkende geest te creëren in dienst van het gevoel. Zo kan die geest een innerlijk dialoog leren opbouwen dat dienend is aan de authenticiteit van de persoon. De ziel laat je via het gevoel weten wanneer ervaringen niet overeenkomen met het heilig plan. De ziel haalt deze informatie uit het bewustzijn en geeft het aan het lichaam terug als gevoel. Volg je gevoel dus als het gaat om de beoordeling van je gezondheid en wat je met ziekte wel of niet aanmoet. Je ziel zal je namelijk alle antwoorden verstrekken die je nodig hebt. Ze liggen opgeslagen in je bewustzijn. De ziel is in de communicatie met je lichaam en je bewustzijn een essentieel hulpmiddel, waarschuwer en inzichtgever.

• Bij ziekte zeggen we tegenwoordig al gauw: ‘Wat is de reden dat je dit voor jezelf hebt gecreëerd?’ Alsof we het haperen van ons lichaam zouden moeten zien als spirituele zwakte, terwijl ziekte en lichamelijke beperkingen juist een teken zijn van spirituele kracht. Hoe ziet u dit?

Ik ben het wel degelijk eens met het stellen van de vraag. Maar niet met de richting waarin in veel spirituele kringen het antwoord wordt gezocht. De vraag ‘hoe heb je jezelf dit aangedaan?’, is mij iets teveel op het schuld en boete principe uit de kerk gebaseerd. Die kerk waarvan men in spirituele kringen vaak zegt er zo’n hekel aan te hebben. De betekenis van Karma, waar ik denk dat men op doelt, wordt te vaak iets te simpel vertaald gebruik makend van oude beperkte en misplaatste metaforen zoals die van schuld en boete.  ‘Wat denk je dat specifiek voor jou op dit moment de betekenis kan zijn van je gezondheidssituatie voor de functie die je als mens hebt?’, zou ik wat dat betreft voor de spirituele wetenschappers een interessantere vraag vinden. Veel van ons lichamelijk basis functioneren ligt al in ons DNA vastgelegd. Maar ook onze emotionele gevoeligheden en de eventuele emotioneel fysieke gevolgen liggen in het DNA besloten. Deze relatie onderzoeken lijkt me voor artsen een stuk interessanter dan de vraag hoe je ziekte hebt gecreëerd door bijvoorbeeld emotioneel verzet. Zo simpel ligt het nu ook weer niet. Al speelt emotioneel verzet wel een rol, hoe bepalend die rol is voor het al dan niet ontwikkelingen van ziekten ligt veelal besloten in het DNA. Nu weet ik dat het DNA verandert en dat emotionele ervaringen daar een rol inspelen maar weer is dat in mijn visie sterk afhankelijk van je individuele aanleg, die dus ook weer in je DNA besloten ligt.

• Bent u zelf ooit ernstig ziek geweest? (kan ook bijvoorbeeld burn out zijn)

Ik ben meerdere keren ernstig ziek geweest en heb ook de dood in de ogen gekeken. Het verandert niet direct je relatie met je lijf ten goede. Ook ik heb lang in verzet gezeten tegen de waarheid. Was boos op een lijf dat me in de steek liet. Later ben ik gaan beseffen dat ik zonder dit specifieke best wel zwakke lichaam niet zou doen wat ik nu doen. Wie zegt me dat ik gevonden zou hebben wie ik bedoeld ben te zijn? Niet dat ik er al ben maar ik ben behoorlijk weer op het juiste pad en was er aardig van afgeweken. Ik merk dat hoe intiemer ik met mijn lichaam wordt, hoe helderder en vinniger mijn lijf communiceert als ik het tekort doe. Dat is heel erg prettig. Overigens vind ik een burnout geen ziekte maar dat vind ik van niets eigenlijk. Wat is nou ziekte? Slechts een ‘state of being’ op een bepaald moment. Het ene moment ben je ‘gezond’, het andere ‘ziek’. Nou en? What difference does it make? We moeten op elk moment immers opnieuw kiezen hoe we de huidige situatie interpreteren als baken op weg naar ons doel. Ziek zijn voldoet daarin net zo goed haar functie als niet ziek zijn. Ik zie het verschil echt niet. Je moet altijd het uiterste uit jezelf halen op alle niveaus ongeacht je lichamelijke situatie. Het is een wilskeuze hoe je met het moment omgaat. Wat de omstandigheden ten tijde van je besluit zijn, doet niet ter zake. Het is slechts een uitgangspunt. Je kansen op geluk en vervulling hebben met wel of niet ziek zijn, wel of niet gehandicapt zijn, niets te maken. Met je vertrouwen en geloof in je vermogen tot zelfrealisatie alles!

• Wat was de band met uw lichaam hiervoor, en is die relatie veranderd?

Voorheen zag ik mijn lichaam als tamelijk onoverwinnelijk. Ik deed veel aan sport en was topfit toen ik een beroerte kreeg op 34 jarige leeftijd. Perfect cholesterol en 7% lichaamsvet, had ik. De artsen gingen uit hun dak omdat ze geen directe redenen vonden. Het lukte me na jaren van vallen en opstaan met mijn gezondheid te accepteren dat ik naar mijn lichaam moest luisteren in plaats verlangen dat het naar mij luisterde. Nu werken mijn lijf en ik veel beter samen. Ik bedank mijn lijf voor alles wat het voor me doet. Voorheen eiste ik alleen maar en werd het lichaam afgebeuld in de gym en kreeg het geen optimale voeding. Ook stelde ik mezelf aan veel stress bloot, ik werkte meer dan 80 uur per week, rookte en vond dat mijn lijf dat allemaal maar aan moest kunnen. Tegenwoordig ben ik dankbaar voor wat mijn lijf allemaal wel kan in plaats van dat ik het aanval en veroordeel voor wat het niet kan. Het enige waarin ik mijn lijf thans ernstig tekort doe is in slaap. Ik ben net Einstein, ik slaap nauwelijks meer dan 3 uur per nacht. Maar dat accepteer ik. Ik kan nu niet beter en vraag dat dan ook niet van mezelf. Daarmee voer je de stress alleen maar op. Ik vertrouw op mijn eigen innerlijke wens mijn lijf te eren en respecteren en accepteer dat ik daarin niet feilloos kan zijn. Doe ik vandaag mijn lijf tekort, dan probeer ik er morgen gewoon echt weer goed voor te zorgen. Accepteer dat het niet altijd lukt, als je maar nooit opgeeft goed voor jezelf te zorgen.

Interview met Coach en Co Host bij Alwareness Percy Dens

Copyright foto: Copyrights | Microsoft Legal