Alle mensen lijden aan een vorm van visuele agnosie, een rare afwijking in onze
hersenen, waardoor je niet ziet wat er zich voor je bevindt, omdat je denkt dat het er
anders uit moet zien. Je hebt een ‘beeld’ van de werkelijkheid in je hoofd en ziet dan de
realiteit die er is over het hoofd. Iedereen die wel ’s iets kwijt is geweest, weet dat.
Als je stopt met zoeken, vindt je het en het heeft ook met herinneringen te maken.
Het ligt op ’t puntje van je tong, maar je komt er maar niet op. Wie herkent dit niet?
Mensen identificeren zich met wat ze denken dat ze zijn, door wat ze horen, zien, ruiken,
voelen en denken over deze wereld, maar deze wereld was er al voordat mensen er over
gingen nadenken! De wereld is ouder dan onze gedachten erover.
Onze gedachten en interpretaties zijn ‘secundaire’ gebeurtenissen en wat we zien is niet
echt. Ik had daarover afgelopen week een leuk gesprek met iemand, een oudere dame
die zei steeds van alles kwijt te zijn en niet te kunnen vinden, totdat ze vergeten was dat
ze het zocht en die dame heeft géén Alzheimer!
Daardoor kon ik haar uitleggen dat wat ze zocht alleen maar in haar hoofd bestond.
Als je iets zoekt, wat het ook is, dan heb je ergens in je hoofd een (onbewust) plaatje van
wat je zoekt en je gaat op zoek naar iets dat lijkt op dat beeld in jouw bovenkamer.
Een voorbeeld van mezelf: Ik zit te lezen in een makkelijke stoel en krijg trek in koffie. Ik
ga naar de keuken om koffie te zetten en wanneer ik terugkom met mijn koffie, kan ik
mijn boek nergens meer vinden. Het was een groot zwart boek en ik was ongeveer op de
helft met lezen en had het opengeslagen neergelegd op mijn stoel. Weg!
Misschien had ik het ergens onderweg naar de keuken weggelegd, of ergens anders
‘gestald’, maar ik kon het nergens meer vinden. Na overal te hebben gekeken, ging aan
tafel zitten, mijn koffie werd koud en toen ging ik op dat boek zitten!
Ik had het vast opengeslagen op mijn koffiestoel neer gelegd, om verder te lezen, maar
het was dichtgevallen. Ik had lopen zoeken naar witte, opengeslagen, pagina’s op een
pluche stoel, maar er was een zwart dichtgeslagen boek op een zwarte stoel.
Ik was gefocust op wat ik dacht te moeten vinden en een dichtgevallen boek op een
zwarte stoel was niet wat ik zocht. Ik zocht heldere witte opengeslagen pagina’s, geen
zwarte kaft. Omdat ik dacht te weten wat er was, liep ik voorbij aan wat er was!
Ik zag de ‘werkelijkheid’ niet, omdat ik dacht dat de werkelijkheid er anders uit moest
zien en liep compleet voorbij aan hoe de werkelijkheid er onder mijn neus uitzag.
Als je denkt dat je weet hoe de wereld eruit ziet, leef je in je hoofd en mist de wereld die
er constant is. Die wereld vindt je, als je jouw gedachten over de ‘werkelijkheid’ los laat.
Peter Sattva.
